Na drie jaar Project Life ben ik nog steeds enthousiast over het hele systeem. Als ik zo terugkijk denk ik dat Project Life boven alle dagboeken, schriftjes en scrap-albums voor mij persoonlijk nog het beste werkt om ons leven te documenteren. Maar waarom zou je zo'n album eigenlijk bijhouden?
Het houdt je herinneringen levend voor jezelf.
De albums die ik heb zijn nu nog niet zo oud, maar over dertig, veertig of vijftig jaar zijn ze dat wel. Als je in de gelukkige omstandigheid bent dat je tachtig wordt, is het fijn om een 'externe harde schijf' te hebben die je kunt terugbladeren om te zien wie je was toen je jonger was, wat je bezigheden waren en met wie je omging. Op oudere leeftijd zet de mist in en ben je waarschijnlijk veel van de dingen van nu vergeten. Net zoals je op je huidige leeftijd de meeste herinneringen uit je jeugd vergeten bent. Ja, de grote lijnen zullen er nog wel zijn. Waar je was en wat je deed op 11 september 2001 en dat je vader als eerste in de straat een Commodore 64 computer had gekocht bijvoorbeeld. Maar de pixels van het plaatje in je hoofd vervagen uiteindelijk naarmate je ouder wordt.
Je kinderen en kleinkinderen zullen over hun geschiedenis willen weten.
Mijn oma had, net als ik, een foto tic. Ze had albums en schoenendozen vol foto's met boeiende verhalen waar ze bloemrijk over vertelde. Zij was van een generatie die de eerste auto's , vliegtuigen en oorlogen nog heeft meegemaakt. Voor haar was het allemaal gewoon, maar mijn broers en ik vonden die verhalen super interessant. Datzelfde gebeurt elke generatie opnieuw; dat wat heel gewoontjes en oninteressant lijkt voor de één, geeft later een boeiende kijk op het verleden voor de ander.
Ons Project Life album wordt tegenwoordig al regelmatig door ons en onze kids doorgebladerd. Ik ben er van overtuigd dat onze kids dit jaren later nog steeds leuk zullen vinden, en hopelijk/misschien hun kinderen ook? Je geeft de herinnering door, zelfs als je er niet meer bent om het zelf na te kunnen vertellen.
Het zet je gedachten op een rijtje.
Simpelweg je gedachten op papier zetten, zorgt er voor dat je onder woorden brengt wat je belangrijk vindt en waarom. Het houdt je focus op wat belangrijk is voor jou. Je krijgt meer zelfkennis en het kan je helpen met beslissingen maken. Mocht je ooit twijfelen of spijt krijgen van een keuze die je eerder hebt gedaan, dan kun je in een Project Life album 'jezelf raadplegen' hoe je tot die keuze bent gekomen. Dat helpt en motiveert je vaak om door te zetten. De meer persoonlijke teksten kun je via 'Hidden Journaling' of 'flip up pockets' in je album verwerken.
Je laat iets van jezelf achter, voor als je er niet meer bent.
De verhalen die je schrijft en de foto's die je maakt, zijn een tastbare herinnering dat je hebt bestaan. Het maakt je een beetje onsterfelijk. 'Wie schrijft, die blijft' is geen cliché. Anne Frank, Charles Darwin, Theodore Roosevelt, Julius Ceasar; van al die mensen die een dagboek bijhielden, weten we tot vandaag de dag nog veel details uit hun leven.
Het is een creatieve uitlaatklep.
Fotograferen laat je anders naar de dingen kijken. Papier en embellishments uitzoeken, stickers, rub-ons, lintjes, nietjes, brads; alles wat een beetje plat is kun je in je album gebruiken om lay-outs te maken. Het is heerlijk om met je handen iets moois te maken, papiertjes en kleuren te kiezen, dat wat je in je hoofd hebt te maken tot iets tastbaars.
Het is een archief, foto-album, tijdlijn en dagboek in één.
Pocket Scrapbooking is een ideale manier om een album te maken waarin je ook de memorabilia kunt bewaren die een verhaal op zich vertellen. Als naslagwerk is zo'n album met insteekhoesjes ideaal. Kindertekeningen, verjaardagskaartjes, verfstaaltjes, bonnetjes van restaurants, toegangskaartjes voor pretparken, krantenartikelen van wereldgebeurtenissen, bierviltjes, bioscoopkaartjes, een staaltje stof van je trouwjurk, gebruikte vliegtickets van je vakantie, etiketten van medicijnen; al die papieren rommel en tekeningen die in dozen op zolder staan te verstoffen, kun je in het Project Life album stoppen.
Met name de dozen vol tekeningen en knutselwerkjes van de kinderen kunnen behoorlijk uitdijen, waardoor je door de bomen het bos niet meer ziet. Een paar mooie tekeningen van tijd tot tijd zijn wél bijzonder. Je waardeert kindertekeningen des te meer als er een minder groot aantal van zijn.
Heel veel ruimte nemen de Project Life mappen niet in. Alles zit chronologisch op z'n plek en het ziet er leuk uit.
Later meer, en een inkijkje in mijn huidige album. Want daar wordt het ook wel eens tijd voor!
Groetjes,
Monique
