Pocket Findings [#1]

'Pocket Findings’: kleine vondsten die ik afgelopen periode in winkels en op internet deed om te kunnen gebruiken bij Project Life/ Pocket Scrapbooking.

   

  

          

Ikea is begonnen met Papershops. Je kunt er terecht voor allerlei papierwaren zoals notitieboeken, schrijfblokken, etiketten, tape, cadeaupapier en paperclips. In de loop van het jaar 2014 zal er in elke Nederlandse Ikea vestiging een Papershop worden uitgerold. Op de Facebook groep las ik al over de leuke paperclips die er te koop zijn in verschillende kleuren en in zilver, dus ben ik alvast een kijkje gaan nemen in Groningen. Nou ja, kijken... ik heb er direct drie doosjes van gekocht. Ze zijn zo leuk en geschikt om mee te PL-en, dus deze tip wil ik je niet onthouden.

QR-codes. Zeker niet nieuw, maar wel heel erg handig: QR-codes in je Project Life album zorgen ervoor dat je met je smartphone een brug kunt slaan tussen foto’s en filmpjes kijken. Het is vrij gemakkelijk en gratis om QR- codes aan te maken en het is nog gemakkelijker om ze via je mobiel weer af te spelen. Van belang is om de filmpjes te gebruiken van een platform dat geschikt is voor de verschillende soorten mobieltjes van de lezers van je album. Of zodat je later, als je zelf een andere mobiel of smartphone koopt, je de filmpjes toch kunt blijven zien. Linken naar filmpjes op Youtube, Facebook en Twitter werkt in dit geval eigenlijk altijd goed. Gebruik eerst een URL verkorter om de code naar de link niet te groot te krijgen. Bijvoorbeeld Bit.ly is daarvoor een goede site. Maak het plaatje van de QRcode minimaal 1,5 bij 1,5 centimeter groot zodat het goed scanbaar is. Op je smartphone kun je gratis een QR-scanner app installeren. Leuke voorbeelden om in je PL-album te verwerken zijn bijvoorbeeld filmpjes van een muziekoptreden, parachute springen of andere acties. Zo heb ik bijvoorbeeld het schooloptreden van mijn zoon op deze manier in mijn PL-album verwerkt.

Sissix Thinlits. Mallen voor in de stansmachine waarmee je je eigen journaling cards kunt maken. Handig om filler cards mee te snijden. Niet meer uitmeten, snijden en hoekjes afponsen, maar direct het juiste formaat. Vooral de kleine stansjes gebruik ik graag om te embellishen.

Niet nieuw, maar wel de manier waarop ik ze gebruik: Sticky Discs. Ben ik de enige bij wie mijn foto's uit mijn album vallen, als ik Design D insteekhoezen van Becky Higgins gebruik? Dit heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat mijn Selphy fotoprinter ze iets kleiner uitprint dan de gebruikelijke 10 bij 15 cm en doordat deze vakjes gekanteld zijn ten opzichte van de 'normale' insteekhoezen. Ik baalde er van maar met deze transparante discs is dat probleem verleden tijd!

De Hema heeft ook nieuwe schoolspullen in de schappen liggen. Rub-ons, stempels, lettertangen, paperclips met leuke cijfertjes zoals die bij de Ikea... Vooral deze punch en washitape zijn super.

Een mens wordt er hebberig van. Tot later!

Over bloggen...

Afgelopen maand kreeg ik bericht van mijn provider dat mijn allereerste, met bloed-zweet-en-tranen gemaakte internetsite uit de lucht zou gaan als ik mijn rekening niet snel zou gaan betalen. Ik las de brief. En nog eens. En ik dacht: wat maakt het uit. Laat ze de stekker er maar uithalen, waar doe ik het voor? Al die uren die er in een website gaan zitten en mezelf digitaal blootgeven op internet; het zat me allemaal niet lekker. Je merkt door de weinige posts van de afgelopen tijd dat ik niet heel erg betrokken meer ben bij het hele internetgebeuren.

Blogs lezen, dát doe ik nog wel. Ondertussen heb ik een aantal sites om me heen verzameld van prachtige mensen die ik al jaren volg. Als ik op een vrij moment met een kopje koffie hun blogs aanklik, voelt het bijna alsof ik bij een goede vriendin aanschuif aan de keukentafel. Ze geven me inspiratie, maken me aan het lachen, soms lees ik verhalen uit hun leven met tranen van ontroering of verdriet. Ze weten niet half, hoe ik met ze meeleef en hoe ik ze waardeer.

Gisteravond las ik het blog van Cathy Zielske. Ze heeft een nieuwe website en in één van haar nieuwste posts heeft ze het over bloggen. Hoe ze jaren geleden worstelde met het omgaan met kritiek van lezers op haar blog en over het privacy-aspect dat onlosmakelijk verbonden is aan authentiek bloggen. Dit is een stukje uit haar post:

And while I was at it , I started a blog.

In 2005 I launched the Bits & Pieces blog on Typepad. I saw that my new scrapbooking friend Ali Edwards had one and I emailed her and said, “How did you do that?” I started blogging about stupid stuff like my unabashed love of Johnny Depp. And aliens. No one was reading so I could write about whatever struck my fancy. Which is what I did for a number of months. Over time, people did start to read. Whether it was solely due to the exposure from the magazine, my books or something else, people started to find my blog. And that was really cool at first until a few people started to get nasty. Anonymous and nasty. After about a year and a half, I had this knee jerk reaction and decided, “Eff that shit! I have enough issues in my life than dealing with blog trolls judging me. I am SO done!” And just like that, I pulled the plug on my blog. Done and done. Naw what I’m sayin’?

That was early September 2006. But over the next few months I started to really miss it. In late October of that year my neighbor, Mary, passed away from cancer and I remember so clearly, sitting at her funeral and one of the readers was sharing a passage from Marianne Williamson and it hit me: you are alive and you have things to share so why don’t you grow the eff up and get back to doing what you love: writing about your life.

I came back in January 2007 with a vengeance. I had a chip on my shoulder. I wasn’t going to be intimidated by jack asses. I loved to write about my life and that was all that mattered. It was important for me to pursue authenticity. To be real with what I was saying. I wrote a post about my friend Mary, to remind me. To this day, it is one of my most important posts. It reminds me that we are all here for such a short time. It reminds me to pursue truth. It reminds me to play large every chance I get.

Daarna viel bij mij het kwartje, en hard ook. Als ik besluit om te gaan bloggen en om foto's en teksten uit mijn Project Life album op internet te laten zien, deel ik mijn kijk op de wereld. Dat vind ik eigenlijk doodeng, want iedereen kan meelezen. De buurvrouw. Mijn moeder. Mijn collega's. De kennis-van-een-vriend-van-een- tante-in-Almere-Haven. Of andere onbekende lezers uit pak 'm beet China, Australië of Amerika...

Wil ik dat allemaal wel? En volgend op die vraag; zou ik me moeten schamen voor het etaleren van mijn hobby? Héb ik eigenlijk wel wat zinnigs te vertellen? Hoe giet ik het bloggen in een vorm die rekening houdt met privacy en openheid?

Die vragen spelen al zo lang door mijn hoofd dat ik er zat van was en eigenlijk eigenhandig de stekker uit wilde trekken. MAAR. Toen las ik Cathy's blog. En Francine's blog. En Ali's blog. En Nicole's blog. En Ree's blog. Toen dacht ik: WTF. Dat is een afkorting voor: Well, That's Fantastic. Ik zet gewoon door. Dus mensen, take it or leave it, hier ben ik weer.

Hah, wat een opluchting ;-)